Match Worn Home Shirt François Sterchele
Worn in a Belgian Jupiler League game
Match Worn Home Shirt Elrio Van Heerden
Worn in a Belgian Jupiler League game
Match Worn Home Shirt Dusan Djokic
Worn in a Belgian Jupiler League game
Match Worn Home Shirt François Sterchele
Worn in the Uefa Cup home game against Brann Bergen
Match Worn Home Shirt Ivan Leko
Worn in the Uefa Cup home game against Brann Bergen (1-2)
Match Worn Away Shirt Francois Sterchele
Worn in the Jupiler League away game at Beerschot (0-1)
Match Worn Away Shirt Elrio Van Heerden
Worn in the Belgian Jupiler League away game at KRC Genk (1-2)
Match Worn Away Shirt Philippe Clement
Worn in a Belgian Jupiler League game
Match Issued Away Shirt Karel Geraerts
Issued for the Uefa Cup games
Match Worn Third Shirt Antolin Alcaraz Viveros
only used once in the friendly game against Torino
Deze zomer vertrokken er een hele boel spelers. Jongens die bij Club nooit echt doorbraken als Dufer en Dreesen werden terug verkocht voor een peulschil. Jeugdtalenten als Yulu Matondo, Vandelanoitte en Roelandts mochten ook beschikken. Ivan Gvozdenovic trok naar Boekarest en Mana Ishiaku richting Duisburg.
Luc Devroe had dus een berg werk te verzetten en hij lokte Karel Geraerts met een vorstelijk contract terug naar Brugge. Jeroen Simaeys kwam als jong talent van STVV. Ook enkele nobele onbekenden als Alcaraz, Kucera en Djokic werden voorgesteld. De meest in het oog springende transfer was echter Francois Sterchele, die met GBA net Belgisch topscorer werd. Sterchele weigerde een transfer naar Anderlecht en Standard en koos resoluut voor Club, waardoor hij onmiddellijk een streepje voor had bij de fans. Toen na de supercup ook nog Bosko Balaban vertrok moest Club opnieuw opzoek naar een nieuwe spits, dit werd oude bekende Wesley Sonck.
Bij Charleroi werd succescoach en meestermotivator Jacky Matthijssen weg gehaald.
Sterchele drukte meteen zijn stempel door op de openingsspeeldag Bergen op zijn eentje te verslaan. In de heenronde was Club een moeilijk te ontwrichten geheel. Er stond een hecht blok, de verdienste van Matthijssen. De frivoliteit werd echter ook minder en Club won vaak met het kleinste verschil, waarin het zich meester van de spelhervatting toonde onder impuls van de fantastische trap van Ivan Leko. Club werd herfstkampioen, maar eigenlijk was toen al duidelijk dat Club dit niet kon blijven volhouden.
In december ging Anderlecht thuis voor de bijl. Een weergaloze actie van Elrio Van Heerden zette Sterchele op weg naar de winning goal. Jan Breydel zong en danste, eindelijk hadden de fans terug iets om zich aan op te trekken. Sterchele liep steevast zijn ereronde met blauw-zwarte vlag.
In de terugronde spatte de blauw-zwarte droom uit elkaar. Een Standard op kampioenenniveau kwam vlot winnen in Jan Breydel. Enkel Jacky Matthijssen geloofde er na de match nog hardop in. Daarna kwamen echter ook Charleroi en Genk (2-6) winnen in Brugge. Club moest de rol lossen en verloor op 3 mei kansloos in het hol van de leeuw. Van Damme vierde zijn goal met het Sterchele gebaar als provocatie naar de Brugse spits na zijn goal in de heenmatch.
Vijf dagen later gebeurde het ondenkbare. Het werd een ochtend die de grond onder elke Clubfan zijn of haar voeten deed wegzakken. Iedereen weet nog perfect wat hij toen aan het doen was. .
S’ochtends in de badkamer opgeschrikt worden door een voicemail bericht. Zo vroeg in de ochtend altijd bizar. Sterchele heeft een ongeluk gehad klonk het berichtje.. Een ongeluk? Het zal toch niet waar zijn dat die maanden out is, dacht ik bij mezelf. Onmiddellijk de TV aangezet, teletekst pagina 500 en daar stond het: ‘Sterchele omgekomen in dodelijk ongeluk ‘. Op zo'n moment stopt de aarde even met draaien en besef je niet goed wat er gebeurde. Je doolt een beetje verdwaasd door het huis en belt onmiddellijk een blauwzwarte zielsverwant op. De plicht riep echter dus ik maakte me op automatische piloot klaar voor m'n werk. In de auto hoorde ik op de radio wederom de bevestiging van het verschrikkelijke nieuws. Sterchele, de nieuwe hoop van Club Brugge was niet meer..
Nooit eerder er op m'n werk zo voor spek en bonen bij gezeten. Je probeert op initernet meer info te vinden, maar tegelijk toch ook je plicht tov je werkgever te vervullen want voor zulke dingen kan je meestal enkel op onbegrip rekenen. Hoe kan je nu van de kaart zijn voor de dood van iemand die je niet persoonlijk kent zegt men dan.
S’avonds dan hele avond zitten over en weer bellen met verschillende mensen, terwijl ik verschillende journaals bekeek en op internet naar updates zocht.
De dag daarna zag je op TV beelden van huilende spelers, een gebroken Jacky Matthijssen. Het waren beelden die bleven kleven en je echt aangrepen.
Thuis blijven zitten was echt geen optie, dit moest en kon enkel in Brugge zelf verwerkt worden. Uitzonderlijk via die noodlottige expressweg naar Brugge gereden, onderweg gestopt aan de boom in Vrasene. Deze was inmiddels omgetoverd tot een waar bedevaartsoord. Verschillende supporters stonden wezeloos naar deze boom te staren. De boom zelf hing vol vlaggen, sjaals, tekeningen, bloemen en een inkerving van Sterchele’s beste voetbalvriend, Vinnie Verhoeven. Wij zelf hebben bloemen neergelegd bij de boom. Daarna naar Brugge gereden, waar een massa mensen aan het hek aan de noordtribune stonden. Ook hier hetzelfde beeld, een zee van sjaals, vlaggen enzovoort, niet enkel van club maar van ploegen uit alle windstreken, zelfs van rechtstreekse concurrenten. Ook hier hing er ondanks die massa mensen een soort sacrale stilte. Iedereen voelde en dacht hetzelfde, maar iedereen was vol respect en waardigheid.
En dan kwam er zaterdagavond nog die laatste speeldag. Er was gediscussieerd of de match tegen Westerlo nog wel zin had. Tuurlijk had deze match geen zin, maar er werd besloten om toch te spelen. The show must go on, zo had François het waarschijnlijk ook zelf gewild. Wat we die zaterdag te zien kregen was echt uniek, toch hoop ik het nooit meer te moeten meemaken. De eenheid tussen de supporters was nooit groter dan die avond. Arm in arm stond een gans stadion in stilte naar de groene mat te kijken.
Het bleef lange tijd muisstil in het stadion, geen gezangen, geen muziek, geen reclame, mensen die gewoon zwegen en in gedachten verzonken waren bij onze nummer 23. Toen voor de match jeugdspelers met een grote foto van Sterchele het veld op kwamen barstte een luid applaus los. Toen de spelers het veld op kwamen met een grote spandoek met de beeltenis van François er op werd You’ll never walk alone gespeeld. Fans brulden deze hymne uit volle borst mee. De supporters, de spelers, je zag iedereen letterlijk breken. Zelfs de stoerste krijgers hielden het niet droog. Toen de match begon werd het weer muisstil, zo stil dat je de spelers, voor de gelegenheid met nummer 23 op de borst, kon horen praten tot in de tribune. Bij elke clubgoal werd er even kort maar uitbundig gejuicht door de spionkop, voor het overige bleef het stil, tot aan minuut 23, toen werd voor het eerst echt de gezangen bovengehaald. Het eerbetoon aan Sterchele rolde als een tsunami van de tribunes. Nanana-nanana-heheheey Sterchele. Het werd uiteindelijk 4-0, na de match volgde nog een laatste ereronde van de spelers met de beeltenis van çois. Supporters gooiden hun sjaals op de beeltenis en aan elke tribune hielden de spelers halt. Voor de Blue Army werd een oorverdovende minuut stilte gehouden. Daarna volgde een laatste eerbetoon. Deze avond blijft mij bij als één lang uitgestrekt kippenvelmoment. Zelden lagen verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar. Verdriet voor het immense verlies, vreugde omwille van de samenhorigheid. Het leek of iedereen voelde dat ze nu eindelijk het verlies konden gaan verwerken. Dat was iets dat de dagen daarvoor niet kon, hier in blauw-zwarte kring waar iedereen hetzelfde dacht en voelde kon het perfect.
RIP François, een ster was geboren, nu schitter je voor eeuwig aan onze blauwzwarte hemel
